Oud worden is een zegen, of zo zou het althans moeten zijn.

Met een flinke portie gezondheid en geluk kan dit inderdaad een verdiende beloning zijn na een leven van werken, dagdagelijkse zorgen en de opvoeding van kinderen. Al is de realiteit soms heel anders, want ook al waren de ouders er voor hun kinderen, de kinderen zijn er niet altijd voor de ouders... Gille, een man die nog bruist van leven, moet na een leven van pure natuur, koeienvlaaien, koebeesten en koeienmelk door het toedoen van zijn kinderen de poort van zijn "erf" achter zich toeslaan.

Een oud volks spreekwoord is nog steeds een waarheid als een koe: een oude boom verplant men niet, vooral niet als zijn wortels nog geen verzorging behoeven!.